Beslenme

İster “özel çocuk” ister “normal gelişim gösteren çocuk” olsun en doğru beslenmeyi aile ile masaya oturana kadar yaşamakta.

Çocuklar ne zaman ki büyüyerek masaya oturuyor, yanlış beslenme alışkanlıkları da sıkıntı yaratmaya başlıyor.

Bu nedenle özellikle ailenin alışveriş ve annenin mutfak alışkanlıkları çok önemli.

Klasik anneanne usulü beslenme öngörülmekte ve koşullar elverdiğince mevsiminde olan beslenme alışkanlığı yerleştirmeye çalışmaktayız.

Özellikle market alışverişleri bir kabusa dönüşen ailelerin bu sorunu “özel çocuklar” ile yapılan sosyalleşme çalışmalarımızın başında yer almakta, bir süre sonra marketten, pazardan sebze meyve alan keyifli çocuklara dönüşmekteler.

Çocuklarımızı, mümkün olduğunca paketlenmiş ve bağımlılık yapan ürünler yerine sağlıklı ve bulunabildiği ölçüde doğal ürünlere alıştırmaktayız.

Kilo yönetimi yanısıra, abur cubur alışkanlıkları yerine kurutulmuş meyveler ve kavrulmamış kuruyemişlere alıştırmaktayız.

Sebze  başta olmak üzere, hiç yemek yemez denen  çocuklarımızın neleri üstelik de severek yediklerini gördüğümüz gibi, en önemlisi   bu davranışı besleyen tavrın annenin kendinden kaynaklandığını  görmüş olmasıdır.

Çocuğunun aç kalacağı endişesi, doymadığı sanısı, çocuğun dayatmalarına dayanamamalar beslenme alışkanlığını  açmaza sokan temel yanılgılarımızdır.

Artık, aileler doğru beslenmeyi alışkanlık haline en azından kendi adlarına olamasa da çocukları adına öğrendikleri gibi uygulayabilmekteler de.

Ve kendi alışkanlıklarından “vazgeçmeyi “ ve “ saklanacak yiyecek” alışkanlıklarından vaz geçerlerse sorunları büyük ölçüde  çözeceklerini öğrenmeleri annelerimiz de  çok büyük farkındalık yaratmakta.

Çocuklarımızın metabolik yapıları, besin destek  ürünleri  ve ağır metal durumları da beslenme sorunları gibi aile ile birlikte birlik de takip ettiğimiz protokollerdir.

Her çocuk için bakış açımız; “HAYAT BİR BÜTÜNDÜR” çocuğa tek taraflı bakmak gelişimin önünü daraltan durumdur.